(THIS ARTICLE WAS WRITTEN IN 2004, KONTING EDIT AT REPOST KO
LANG DITO, NAHALUNGKAT AT NABASA KO KANINA. NATAWA LANG AKO, NA-MISS KO ANG
PAGSUSULAT. NA-MISS KO ANG FREE-TIME...)
Hindi ko naman ipinagyayabang o ikinakahiya, ewan ko lang kung bakit kailangan kong isulat ito. May mga bagay na hindi na dapat pinag-uusapan pa, may mga pangyayaring hindi naman kailangang ibalita, may mga lugar na hindi naman dapat marating ng bawat isa, at may mga karanasang hindi kailangang i-share sa mga kakilala… pero bilang alagad ng literatura at kuryosidad, pakiramdam ko’y tungkulin kong kayo’y bahaginan ng kahit karampot na persepsyon sa aking pananaw at karanasan…
Sabi nga, sa Komiks natutong bumasa ang mga Pilipino, hindi sa buklet ng “Abakada”? Ewan ko sa iba, sa akin kasi hindi umubra ang “Abakada” nung kinder ako, mula nang makita kong “gumalaw” ang litrato ng “kuba” sa isa sa mga pahina nuon, mula sa pagkakayuko, nakita kong tumuwid ito ng pagtayo at nang tawagin ko ang pinsan ko para tingnan iyon, bumalik “sya” sa pagkakayuko. Hanggang ngayon, ayokong makakita ng buklet ng “Abakada”… Ang natatandaan ko na lang duon ay ang mga salitang “bababa ka ba Ka Ada?”, tapos, wala na. Mas nasanay nga ako sa Komiks ng Liwayway Magasin, linggo-linggo kaming may rasyon ng Liwayway nuon. Hindi ko na inabutan ang mga kwentong Lastikman, Dyesebel, Kapteyn Barbel, darna at kung anu-anupang mga sinapelikulang kwento ni Mars Ravelo. Yung “Bondying” lang ang parang nakita ko pa ang kopya mula sa aparador ng Ninang ko, early 80’s pa kasi yun.
Anyways, mga eleven years old na ako nang mahumaling naman ako sa pagbabasa ng maiikling kwento sa Liwayway, na di naman din nagtagal, pati dugtungang nobela ay kinahumalingan ko na rin. Inabutan ko ang kwento ng “Laro sa Baga”, oo, yung ginawang sine na si Jay Manalo ang bida. Sa totoo lang, nabasa ko ang screenplay nila, maganda nga, pero mas maganda pa rin yung sa Liwayway mismo, siguro dapat ay yung mismong uncut version ng libro ang binasa ko. Hindi ko naman “nabasa” nang totoo sa Liwayway ang “Laro Sa Baga” na as in yung dugtungan, kasi, four years old pa lang yata ako nang mag-umpisa yun, at dipa ako marunong magbasa nun, nakikita ko lang na binabasa ng matatanda sa amin. Yung ibang nahalungkat kong 19-kopong-kopong na isyu ng Liwayway, parang mas erotic basahin yun sa Liwayway kesa panoorin. Tsaka, magaling talagang writer si Edgardo M. Reyes.
Bukod kay Edgardo M. Reyes, ilan sa mga kilalang manunulat ng Liwayway na inabutan ko ay sila Lualhati Bautista, Rodolfo Salandanan, at Leonardo T. Buluran. Pero higit sa lahat, ang pinakamagaling na writer para sa akin, si Benjamin Pascual! Kung pilyo ka, makulit at malikot ang imahinasyon, malamang mababaliw ka sa mga sulat ni Benjamin Pascual. Nakakahiya mang aminin, nang mga panahong binabasa ko ang mga nobela ni Benjamin Pascual, napakamura pa ng edad ko para kayanin ang tema ng kwento nya. May pagka-sexy pero light lang, pilyo nga! May kwento sya tungkol sa isang impotent na nag-asawa ng magandang babae na frustrated na ma-divirginize, na ang title ay “Ibong Adorno”. Hindi ko na ren ikukwento, baka di na talaga kayo makarelate, at tanungin na ako kung ano ba talaga ang essence ng kwento ko…
Well, kailangan ko kasing mabanggit si Benjamin Pascual, medyo idol ko to sa pagsusulat eh. Kahit na hindi ko sya mapantayan, yung mga ideas nya ang nagpapasaya sa akin kapag naaalala ko ang early days of my ambition to be a writer. Sobrang hanga ko sa kanya, kailangan ko talagang banggitin! Mahal na nga lang ang Liwayway ngayon kaya hindi ko na alam kung sumusulat pa rin sya ng nobela, at kung buhay pa ba sya… medyo matanda na kasi ang picture nyang naka-insert nuon sa mga nobela nya, and to think na 19hundreds pa yun anoh! Whatever happened to him, I really have to say na super idol ko sya (sakaling sumikat din ako sa pagsulat, para hindi naman sabihing wala akong utang na loob).
Hindi nawawala sa mga kwento ni Benjamin Pascual at ng iba pang manunulat ang pagpasok ng pangunahin nyang tauhan sa isang motel, at sa twina, ilalarawan nya ang paligid ng isang kwarto sa motel. Kahit na pare-pareho halos ang deskripsyon ng lahat tungkol sa isang motel, nanduon pa rin ang curiosity kong makapasok sa isa. Maging malinis o marumi man ang intensyon at dahilan ng pagpasok duon, gusto ko talagang makapasok sa isang motel. Pakiramdam ko, hindi ako magiging kumpletong manunulat kung hindi ako mapapasok sa ganuong lugar. Pakiramdam ko nga, kahit hindi ako magsulat, kailangan kong makapasok sa motel! Alam kong hindi lang naman ako ang may gusto ng ganun, yung iba, nahihiya lang aminin, pero oo ren ang sagot nila.
Hindi na nga siguro ako dapat magkwento pa, malamang marami na ren sa inyo ang nakapasok na sa isang motel. Kung ano ang kaibahan ng motel sa otel sa hotel o sa transient house, hindi ko alam. Pero bakit nga ba dito sa Pilipinas, masama ang konotasyon sa motel? Bahala na kayong sumagot dyan, medyo obvious na ren naman ang sagot, mahirap na nga lang ipaliwanag. Hindi ko na kayo pipiliting magkwento ng karanasan nyo sa pagpasok nyo sa isang motel, dahil kung iyon ang gusto nyo, mabuti pang isulat nyo na lang yan kay Xerex Xaviera (na by the way, hindi na magaganda ang mga kwentong inilalabas nila ngayon, hindi na worth ang anim na piso nyong bumili ng Abante). Pero, ia-appreciate ko rin naman kung padadalhan nyo ako ng kopya, lalo na kung sa palagay nyo ay interesting.
Most of the time dito sa atin, ang motel ay hindi lang palipasan ng gabi, hindi lang iyon isang lugar para may mapagpahingahan ang isang biyahero, it’s more than that. Yung iba, walang intensyong makalipas ang gabi, ang gusto nga nila ay panandaliang oras lang, ang tawag nga nila duon ay “quicky” na nagtatagal lamang ng dalawa haggang tatlong oras,na sa intensyon din nilang iyon, ang dalawa hanggang tatlong oras ay masasabi na nating mahabang oras na rin, marami na rin ang maaaring mangyari. At tulad ng sinabi ko, hindi lang pagpapahinga ang intensyon nila sa pagpasok duon, kundi angmagpapawis, magpagod, maghugas, at saka pa lang magpahinga, kung may natitira pang oras.
Bihira sa nagpupuntasa motel ang nag-iisa, kadalasan ay dalawa, kadalasandin sa dalawang iyon ay isang babae atisang lalaki. Wala lang akong istatistika kung ilansa kanila ang mag-asawa, magkaibigan, mag-nobyo, magkaklase, kasamahan sa trabaho, mag-faculty members (o professor at estudyante kapalit ng “tres”, para makapasa lang), bagong kakikilala (mga 30 minutes ago), mga mag-business partners (either sa isang legal na negosyo; o customer sa club o na pick-up sa tabi-tabi) mag-amo (as in, si Kuya at si Indayo kaya’ysi Ma’amat ang hardinero o driver na ang kadalasang pangalan ay Boy: kapwa na sa palagay ko nama’y kapwa bihirangpumunta sa ganitong lugar dahil may kusina naman angbahay nila Ma’am at Sir diba!).
Yung first time kong makapasok dun, nag-fall ako sa category ng kasamahan sa trabaho ang kasama ko, pero hindi sya taga-ofis, naka-kasama ko lang sa daan, sa ospital… Ting-ting-ting! (at sumilay ang isang malapad na ngiti sa labi ng mga mambabasa…) At babae rin sya… (at nanlaki ang mga mata nila sa pagkabigla, may napaatras, may napadukdok, may napangiwi, may napasambit ng “wow!”, meron ding nagsabing “sabi ko na nga ba!” at maraming nanghihinayang at napapalatak na napausal ng “saying, ancute pa naman nya!”) Pag sinabi ko bang “we’re just friends” at “walang nangyari sa amin” maniniwala kayo? Bwahaha! Ganito na lang, ikukwento ko na lang ang “nangyari”. (Wink wink!)
Bad trip ako nang araw na iyon, tanghali na wala pa akong nakokoberan, gutom na ako at nagkataong gutom na rin s… teka, bawal sabihin ang tunay nyang pangalan at ang company nya, para na rin sa kanyang proteksyon, tatawagin natin syang Monette, okay ba? So ayun nga, nagkaayaan kaming kumain sa isang vrinderia malapit sa ospital. Syempre, nagkwentuhan kami. Medyo nga naging personal pa ang mga naikwento nya sakin, medyo nahiya nga ako dahil hindi naman kami ganuon ka-close. So, to break the whatever very personal naming pinag-uusapan, napadaing ako ng, “nakakatamad naman ngayon, ang init-init, sanka pupunta after ditto? Ako, wala, tanbay ako hanggang alas-kwatro, san kaya ako papalipas ng oras?” Sumagot sya, “wala rin akong pupuntahan e, may usapan kaming lalabas ng barkada ko, puntang Malate, kaso mamya pa yun! Ayoko nang magtrabaho.” “Ako kelangan ko pang magtrabaho, pero pero mamya pa nga. Sarap sanang matulog, kung may kotse lang sana ako, dikona problema ang tutulugan kahit mainit.” Sabi ko. Walang anu-ano, nasabi nyang, “Mag-motel tayo!” Natawa lang ako at napakindat. “Hindi nga, nagpupunta kami ng mga kaibigan ko sa motel, wala lang, nagpapahinga.” Sabi nya. “Talaga? Hindi kayo nag-ga-gangbang? Ha ha!” nanunulis ang labi kong sabi. “Oo nga! Tara, motel tayo!” “yoko nga, mahal!” “Ano ka ba, two hundred lang! Ano, sige na, ako magbabayad!” pamimilit nya (syempre, kelangang palabasing pinilit ako di ba!). Pero tulad ng sabi ko, pinangarap ko na iyon kaya pumayag ako. Harmless naman si Monette. Harmless din naman ako. Sya naman ang magbabayad. Sapagkat kuripot ako…
Hinadali ko tuloy ang pagkain ko, mas mabilis akong matapos kumain, mas madali kaming makakapag-check-in. Syempre, excited sa first time, parang honeymoon night! Pinag-isipan pa namin kung saan kami pupunta, gusto nya sa Sogo, kaso ang naiisip nya naman ay sa Guadalupe pa, josko naman, masyado akong excited para mag-travel nang ganun kalayo. Nasa San Juan kami, syempre, mas madali kung sa Sta. Mesa na lang kami, dami kaya dung magkakatabing motel! “Anong sasakyan natin? Taxi? Dapat taxi diba, para di nakakahiya!” sabi ko. “Wagna, jeep na lang, mahal pamasahe sa taxi. Wala naman tayong masamang gagawin ah! Bat tayo mahihiya?”. Kaya, nag-jeep kami. Pagdating pa lang ng jeep sa kalye ng Old Sta.Mesa, nanghahaba na ang leeg ko katitingin kung saan kami pwedeng mura-mura. Lahat ng motel advertisements binabasa ko. “Sis, anong pinagkaiba ng taxi room sa de luxe room?” tanong ko. “Ewan ko.” “Mas mura ang taxi room, baka pag taxi room, kasya lang ang taxi sa loob, nasa garahe lang, kasama pa ang drayber… para bantay?” Ngisian kami. “Tingnan mo yun, Bayanihan Room. Baka pag pumasok tayo dun, bubuhatin nila yung kwarto, ililipat sa kabilang dulo, palipat-lipat, hanggang mag-check out tayo.” Korni! “Meron pang Love Seat! Ano yun, pagpasok mo sa kwarto, upuan lang ang nasa loob… magkakandungan lang kayo?” “Eto, Langit Room! No need to explain? Hindi, baka sa rooftop kayo ilalagay, masaya yun, gazing at the stars… tapos, uulan… basa! Basang-basa!” Kapwa kaming kinikilig sa pinag-uusapan namin, nagdadalawang-isip tuloy ako kung talaga bang nakapasok na sya duon before. Yung mga katabi naming lalaki sa jeep, nakikinig yata sa amin, titig na titig sa amin. Bumaba na kami.
Anhirap pala kapag marumi ang isip mo kapag papasok ka sa ganuong lugar, kahit na dala lang ng curiosity ang sa akin, nahiya pa rin akong maglakad papasok, lalo na’t yung mga naiwang pasahero sa jeep na binabaan namin ay sinusundan kaming dalawa ng tingin. Kahit na ang original kong fantasy na pupuntahan namin ay ang famous na Anito, lumakad kami pabalik sa mga nadaanan na namin.
Nakakahiya na sa bawat gate na binalak naming pasukin ay nakatingala kami sa room rates na nakapaskil sa mga bilboards nila, tapos magtatawanan kaming lalakad uli. Konting tulakan pa para makapasok na talaga sa isang motel na hindi ko na rin babanggitn ang pangalan dahil hindi naman nila kami binigyan ng discount at hindi sila nagbigay ng advertising fee sa akin para I-promote ko ang motel nila anoh! Paano naman, nakalagay sa bilboard nila, ang Quicky rate daw nila for 2 hours ay P200, okay na sa amin yun, tutal hanggang 4 o’clock lang naman kami. Pagdating namin sa front desk counter (na ironic, dahil wala naman sya sa front kundi sa madilim na pinakadulo, dun sa malamok!). Nagsabi na si Monette na magche-check-in kami dun sa pang P200. Sumagot ba naman yung nasa counter ng “wala na kaming available na pang-two hundred” “E ano na lang yung pinakamura nyo?” “Yung P250 po” nagkatinginan kami. Alangan namang lumabas pa kami, mahihiya na naman kaming mamili kung saan kami papasok! “Sige, malinis ba?” Alangan namang sumagot ng hindi diba. Sumingit ako ng tanong “May TV? May aircon? Tsaka maraming salamin?” Ewan ko, na-weirduhan yata sa akin, hindi sumagot. Nagtawag na ng boy o bellboy ba yun? Akyat kami sa isang maliit na hagdan, mahabang pasilyo, parang maze. Parang wala silang planong palabasin kami ah. Room 209 yata yun. Pagbukas ng pinto, may tokador tapos may pinto pa uling binuksan, dun pa lang tumambad sa amin ang kama. Luminga-linga ako, walang salamin? Nakiramdam ako, mainit? Patay pa ang aircon. Hinanap ko ang TV, nasa itaas, anliit! Nakabukas ang radyo, nasa AM pa yata nakalagay. Hinanap ko ang radyo, diko makita yun pala, nasa loob ng maliit na kahon na gawa sa plywood na naka-attach sa dingding. Naknaman ng teteng, kala mo naman may plano pakong nakawin yun, sa tingin ko nga, hindi radyo yun eh, speaker lang, nasa counter sa ibaba ang tunay na radyo. Tiningnan ko ang CR, tadaaan! Bulaga! Anlawak-lawak! Pwede pa kayong magtakbuhan sa loob sa sobrang laki. Naghanap kaagad ako ng mga travellers’ toothpaste at toothbrush, tissue, sabon at kung anu-anupang nababasa kong laman dapat ng isang motel… mga tsang, isang malaking wala! Pati nga tubig wala eh, itatawag mo pa yata sa room service para ipag-iigib ka ng pampaligo… o panghugas ng… kamay… at…
Dismayadong-dismayado talaga ako sa inabutan ko, hindi naman ganun ang itsura ng motel sa pantasya ko, Kuya Xerex… Akala ko talaga, wall to wall ang (one-way na) salamin. Akala ko, marami akong maiuuwing souvenir, kahit sana tissue na maylogo ng pangalan ng motel, sino pa ang maniniwala saking nakapasok na nga ako sa ganuong lugar? Wish ko lang hindi ito mabasa ng kahit sino sa mga kamag-anak ko, kasi, sila lang ang naniniwala at labis na nagtitiwala sa aking hindi ako gagawa ng kalokohan.
Binuksan ko ang TV, umaasang may bold akong mapapanood. Naknangteteng, Malabo pa sa mata ng Lolo ni Lapu-Lapu ang reception ng TV, naturingang naka-cable pa! Ang maayus-ayos lang na channel ay Channel 7! Anubayun! Ang pinakabold kong napanood ay ang pagsasayaw ng Sexbomb Dancers ng “ Lalalala-laban, Babababa-bawi!” Kaasar! Ayoko pa naman sa Sexbomb! Kung papatayin ko naman ang TV, saying naman ang binayad naming sa kuwarto (si Monette nga lang pala ang nagbayad), kaya, hinayaan ko na lang na nakabukas ang TV. Nilapitan ko ang aircon, ilalakas ko sana, naknang, tanggal ang dial! Tuso rin ang may-ari ng motel na yun! Buksan nalang ang lahatng ilaw! Ganun din, tigpa-five watts yata bawat bumbilya, eh di parang di na rin kumain ng kuryente yun! Wala na ba akong magagawa para maka-get even sa mahal ng binayaran naming (ni Monette pala) sa kuwarto? Hmmnn… bat kasi anliit ng nadala kong bag, kahit na ba malagkit pa yung bedsheet, naiuwi ko sana! Diko trip yung kurtina, mukhang mabigat sa sobrang gabok eh! Kukunin ko nga sana yung bumbilya, kaso, aanhin ko naman ang bumbilyang parang Christmas lights ang liwanag? Tsaka ayon sa rules na nakapaskil sa tokador, bago raw kami lumabas, i-che-check pa ng roomboy ang mga gamit sa loob ng kwarto…baka nga iniuwi ko na ang radyo/speaker/plywood nila, iche-check pa kung nandun pa ang pinakamamahal nilang TV na mahusay pa yung TV na nabibili ng P900 sa mga Korean Surplus Store! Alamnyobang pati bateri ng remote control, hindi mo makukuha dahil ikaw mismo ang magsu-surrender non sa counter, bukod sa balut na ballot ng plastik yung remote control… bibili na lang ako ng bateri sa bangketa, yung “Everybody” ang tatak! Hmp!
Pinipilit ko sanang matulog na lang din tulad nung kasama ko, kaso, kahit na disappointed ako sa lugar na iyon, ewan ko, bat ako naiinspire na magsulat tungkol sa mga detalye ng nakita ko para nga may maikwento ako sa inyo kahit na boring. Pinag-aralan ko tuloy ang Rules and Regulations nila. Bawal palang mag-check-in ang igit sa dalawang katao, so, wala ngang gangbang? Pwede, kaso, may ekstrang bayad bawat taong papasok… sa loob ng kuwarto hah, kapag sobra na sa dalawa ang nag-check-in. Wala namang problema kahit labing-dalawa pa kayo sa isang kuwarto, I mean, dalawa sa kama, dalawa sa sahig, dalawa sa tokador, at tatlong pares sa banyo (sobrang laki talaga!)
Kung inaalala nyo ang sikmura nyo na baka hindi kayo makapag-enjoy dahil kumakalam ito, hindi naman kayo dapat mag-alala. Meron namang room service, ang menu ay nakapaskil (nang mabuting mabuti sa dingding, dahil baka raw pati iyon ay pagdiskitahan kong iuwi), ewan ko lang kung anong number ang ida-dial sa telepono. Alam kong curious kayo kung ano ang laman ng menu nila at kung magkano ang kailangan nyong paghandaan para maka-order sa room service, kaya kinopya ko ang ilan sa mga nakasulat sa menu (tama sila, kung hindi nila ikinabit mabuti sa dingding ang menu, malamang naiuwi ko na nga iyon, ipapa-scan ko at gagawing attachment sa article na ito, at yung original na menu, ipapa-wood laminate ko para katunayang nakapunta na nga ako sa ganuong lugar!)
Filipino (good for 1)
Tapsi, Tosi, Longsi, and Adsi (Adobo at sinangag yata)
Served w/coffee and fruit (palagay ko saging) P75
Para ka na ring nag-almusal sa Jolibee with mango pie, kaya lang may libre pa yung dyaryo, dito wala.
American Breakfast (good for 1)
Served w/coffee and egg P80
So, ang pinagkaiba lang ng American sa Filipino Breakfast ay itlog na P5, pero kung ako sa inyo, sa Filipino Breakfast na lang ako, may fruit nang kasama, P75 lang! Pero depende rin yun kung gaano ka kagutom, baka mamaya dyan yung fruit nila, isang pisnging mangga o kaya’y isang piraso ng bayabas o aratilis!
Shakes
Green mango P55 (sakaling naglilihi na ang kasamang babae)
Peacherita P50 (maliit na peach lang to na kinutsara, hence, peacherita)
Pineapple P50 (Del Monte siguro na inalog-alog)
Ripe mango P55 (bilinan ang room service na wag isama ang buto sa blender)
Beverages
Coffee P20 (ito yung Nescafe sa sachet na tig-wa-wanpipti tsaka kalahating kutsarang asukal)
Cappuccino P35 (Nescafe o Great Taste siguro sa sachet pa ren, dikoalam kung magkano yun sa tindahan eh)
Hot Chocolate P25 (dalawang kutsarang Milo o kaya’y tigpi-pisong kokwa at mainit na tubig)
Hot Milk P25 (hindi sinabi kung saan galling ang milk eh)
Hot Tea P20 (ito siguro yung Lipton na pang-apat na sawsaw na ang mapupunta sa iyo, di lalagpas sa tatlong piso ang isang teabag)
Beer (sakaling gusto mo pang makalimot kung sino ang katabi mo sa kama)
SMB P25 (mas mura ditto kesa sa ibang club, Happy Hour palage!)
Budweiser P30
Blue Ice P30
Super Dry P30 (walang Whapak! Ditto eh)
Diba okay, bago, pagkatapos, at habang nagga-gangbang, isabay sa kasiyahan ang inuman! Para sa pulutan, (yung katabi nyo na yun), eto ang ilan…
Calamares P70
Chicken Wings P80
Sizzling Sisig P100
French Fries P55 (amMahal!)
Fried or Boiled eggs (2 pcs) P30 (mag-American Breakfast ka na lang, P5 lang isa ng computation ko run)
Open Hotdog P40 (diko alam kung bakit ako natatawa sa pangalang ito)
Pancake P40 (pulutan ba’to?)
Toasted Bread P14 (naligaw nga, pero kung wala kang pera, pwede na rin!)
Tuna P40 (Century Tuna lang siguro to, kalahating lata, share kayo nung pusa sa bubong)
Fish Finger P90 (papiktyur din nito, may daliri pala ang isda! Kaya nga P90 isang daliri eh, mahal!)
Syempre, diba sa TV at pelikula, after ng sex scene, palaging yung babae naninigarilyo, kaya may tinda rin silang sigarilyo. Pero hindi katulad sa beerhouse ang presyo nila, ditto, presyong yosi sa kalye lang kapag trapik.
Local Blue
Winston P30 P50
Marlboro P30 P50
Lights P35
Philip P35
Yung sigarilyo, under na yun sa miscellaneous.
Hinuli ko ito kasi kadalasan kadalasan naman talagang hinuhuli ito at saka ditto ako naloka!
Lotion, Oil, Powder, Alcohol P25 (pangmasahe…lubricant…pwede ba ang powder don? Alcohol, pang-disinfect!)
Bubble Bath (for Jucuzi) P30 (walang Jacuzi yung amin eh, ano kayang itsura nun? Batya na may istro sabay buga ng mga roomboy for bula efek?)
Shampoo or Conditioner P10 (eto na ang umpisa ng lahat na lang bibilhin mo!)
Safeguard P10
Toothbrush P15 (pare, made in China toh! Imported!)
Toothpaste P10 (baking soda at asin)
Comb P10 (wagnang magsuklay!)
Trust comdom P10 (reasonable price nato, ayon kay Benjamin Pascual)
Lighter P20 (muntik nakong bumili nito, susunugin ko na lang sana ang lugar na yon)
Match P2 (pero nakita ko to, mas mura, pero naisip ko baka isang palito lang to, luge, di bale na)
Razor P15 (someone’s hairy huh!)
Cotton buds P10 (“nakakabingi” raw kasi)
Facial Tissue Paper P10 (tatak Hua Shih Zhou)
Toilet Paper roll P25 (kasi naman, walang tubig, sampung piso pa ang sabon!)
Band-Aid P1 (sakaling “masugatan”)
Neosep P5
Biogesic P4
Medicol P2 (ano ba to, drug store?)
Ponstan P20 (kapag may masakit)
Alaxan P10 (eto kapag pati buto masakit)
Diatabs P4 (naknang… sobrang ka-badtripan naman ang inabot nito, wala na
ngang tubeg!…)
Storck & Mentos P5 (diko alam kung ilang piraso ito
Lipovitan/Red Bull P40 (pampadagdag-lakas… wala silang tindang balut eh!)
Ang problema ko lang sa pagsusulat ko, hindi ko alam kung paano ko ba tutuldukan, tatapusin ang isang kwento, lalo na kung wala itong kwenta tulad nito. Wala nga ba itong kwenta? Para sa mga katulad kong inosente, may kwenta to noh! Sa susunod na pagpasok ko sa motel, sana, dun na sa class… dun sa may maiuuwi na akong tutbras at bimpo na may logo. Siguro, hindi na motel ang tawag dun, hotel na talaga… Anyway, sana sa susunod, lalaki na ang kasama ko…
(HE HEH, INUULIT KO PO, 2004 PA PO ANG ARTICLE NA ITO... YANG PICTURE NA KALAKIP NITO, HINDI YAN YUN! AT HINDI RIN AKO YUNG HINUHULI NG GUARD...)
Hindi ko naman ipinagyayabang o ikinakahiya, ewan ko lang kung bakit kailangan kong isulat ito. May mga bagay na hindi na dapat pinag-uusapan pa, may mga pangyayaring hindi naman kailangang ibalita, may mga lugar na hindi naman dapat marating ng bawat isa, at may mga karanasang hindi kailangang i-share sa mga kakilala… pero bilang alagad ng literatura at kuryosidad, pakiramdam ko’y tungkulin kong kayo’y bahaginan ng kahit karampot na persepsyon sa aking pananaw at karanasan…
Sabi nga, sa Komiks natutong bumasa ang mga Pilipino, hindi sa buklet ng “Abakada”? Ewan ko sa iba, sa akin kasi hindi umubra ang “Abakada” nung kinder ako, mula nang makita kong “gumalaw” ang litrato ng “kuba” sa isa sa mga pahina nuon, mula sa pagkakayuko, nakita kong tumuwid ito ng pagtayo at nang tawagin ko ang pinsan ko para tingnan iyon, bumalik “sya” sa pagkakayuko. Hanggang ngayon, ayokong makakita ng buklet ng “Abakada”… Ang natatandaan ko na lang duon ay ang mga salitang “bababa ka ba Ka Ada?”, tapos, wala na. Mas nasanay nga ako sa Komiks ng Liwayway Magasin, linggo-linggo kaming may rasyon ng Liwayway nuon. Hindi ko na inabutan ang mga kwentong Lastikman, Dyesebel, Kapteyn Barbel, darna at kung anu-anupang mga sinapelikulang kwento ni Mars Ravelo. Yung “Bondying” lang ang parang nakita ko pa ang kopya mula sa aparador ng Ninang ko, early 80’s pa kasi yun.
Anyways, mga eleven years old na ako nang mahumaling naman ako sa pagbabasa ng maiikling kwento sa Liwayway, na di naman din nagtagal, pati dugtungang nobela ay kinahumalingan ko na rin. Inabutan ko ang kwento ng “Laro sa Baga”, oo, yung ginawang sine na si Jay Manalo ang bida. Sa totoo lang, nabasa ko ang screenplay nila, maganda nga, pero mas maganda pa rin yung sa Liwayway mismo, siguro dapat ay yung mismong uncut version ng libro ang binasa ko. Hindi ko naman “nabasa” nang totoo sa Liwayway ang “Laro Sa Baga” na as in yung dugtungan, kasi, four years old pa lang yata ako nang mag-umpisa yun, at dipa ako marunong magbasa nun, nakikita ko lang na binabasa ng matatanda sa amin. Yung ibang nahalungkat kong 19-kopong-kopong na isyu ng Liwayway, parang mas erotic basahin yun sa Liwayway kesa panoorin. Tsaka, magaling talagang writer si Edgardo M. Reyes.
Bukod kay Edgardo M. Reyes, ilan sa mga kilalang manunulat ng Liwayway na inabutan ko ay sila Lualhati Bautista, Rodolfo Salandanan, at Leonardo T. Buluran. Pero higit sa lahat, ang pinakamagaling na writer para sa akin, si Benjamin Pascual! Kung pilyo ka, makulit at malikot ang imahinasyon, malamang mababaliw ka sa mga sulat ni Benjamin Pascual. Nakakahiya mang aminin, nang mga panahong binabasa ko ang mga nobela ni Benjamin Pascual, napakamura pa ng edad ko para kayanin ang tema ng kwento nya. May pagka-sexy pero light lang, pilyo nga! May kwento sya tungkol sa isang impotent na nag-asawa ng magandang babae na frustrated na ma-divirginize, na ang title ay “Ibong Adorno”. Hindi ko na ren ikukwento, baka di na talaga kayo makarelate, at tanungin na ako kung ano ba talaga ang essence ng kwento ko…
Well, kailangan ko kasing mabanggit si Benjamin Pascual, medyo idol ko to sa pagsusulat eh. Kahit na hindi ko sya mapantayan, yung mga ideas nya ang nagpapasaya sa akin kapag naaalala ko ang early days of my ambition to be a writer. Sobrang hanga ko sa kanya, kailangan ko talagang banggitin! Mahal na nga lang ang Liwayway ngayon kaya hindi ko na alam kung sumusulat pa rin sya ng nobela, at kung buhay pa ba sya… medyo matanda na kasi ang picture nyang naka-insert nuon sa mga nobela nya, and to think na 19hundreds pa yun anoh! Whatever happened to him, I really have to say na super idol ko sya (sakaling sumikat din ako sa pagsulat, para hindi naman sabihing wala akong utang na loob).
Hindi nawawala sa mga kwento ni Benjamin Pascual at ng iba pang manunulat ang pagpasok ng pangunahin nyang tauhan sa isang motel, at sa twina, ilalarawan nya ang paligid ng isang kwarto sa motel. Kahit na pare-pareho halos ang deskripsyon ng lahat tungkol sa isang motel, nanduon pa rin ang curiosity kong makapasok sa isa. Maging malinis o marumi man ang intensyon at dahilan ng pagpasok duon, gusto ko talagang makapasok sa isang motel. Pakiramdam ko, hindi ako magiging kumpletong manunulat kung hindi ako mapapasok sa ganuong lugar. Pakiramdam ko nga, kahit hindi ako magsulat, kailangan kong makapasok sa motel! Alam kong hindi lang naman ako ang may gusto ng ganun, yung iba, nahihiya lang aminin, pero oo ren ang sagot nila.
Hindi na nga siguro ako dapat magkwento pa, malamang marami na ren sa inyo ang nakapasok na sa isang motel. Kung ano ang kaibahan ng motel sa otel sa hotel o sa transient house, hindi ko alam. Pero bakit nga ba dito sa Pilipinas, masama ang konotasyon sa motel? Bahala na kayong sumagot dyan, medyo obvious na ren naman ang sagot, mahirap na nga lang ipaliwanag. Hindi ko na kayo pipiliting magkwento ng karanasan nyo sa pagpasok nyo sa isang motel, dahil kung iyon ang gusto nyo, mabuti pang isulat nyo na lang yan kay Xerex Xaviera (na by the way, hindi na magaganda ang mga kwentong inilalabas nila ngayon, hindi na worth ang anim na piso nyong bumili ng Abante). Pero, ia-appreciate ko rin naman kung padadalhan nyo ako ng kopya, lalo na kung sa palagay nyo ay interesting.
Most of the time dito sa atin, ang motel ay hindi lang palipasan ng gabi, hindi lang iyon isang lugar para may mapagpahingahan ang isang biyahero, it’s more than that. Yung iba, walang intensyong makalipas ang gabi, ang gusto nga nila ay panandaliang oras lang, ang tawag nga nila duon ay “quicky” na nagtatagal lamang ng dalawa haggang tatlong oras,na sa intensyon din nilang iyon, ang dalawa hanggang tatlong oras ay masasabi na nating mahabang oras na rin, marami na rin ang maaaring mangyari. At tulad ng sinabi ko, hindi lang pagpapahinga ang intensyon nila sa pagpasok duon, kundi angmagpapawis, magpagod, maghugas, at saka pa lang magpahinga, kung may natitira pang oras.
Bihira sa nagpupuntasa motel ang nag-iisa, kadalasan ay dalawa, kadalasandin sa dalawang iyon ay isang babae atisang lalaki. Wala lang akong istatistika kung ilansa kanila ang mag-asawa, magkaibigan, mag-nobyo, magkaklase, kasamahan sa trabaho, mag-faculty members (o professor at estudyante kapalit ng “tres”, para makapasa lang), bagong kakikilala (mga 30 minutes ago), mga mag-business partners (either sa isang legal na negosyo; o customer sa club o na pick-up sa tabi-tabi) mag-amo (as in, si Kuya at si Indayo kaya’ysi Ma’amat ang hardinero o driver na ang kadalasang pangalan ay Boy: kapwa na sa palagay ko nama’y kapwa bihirangpumunta sa ganitong lugar dahil may kusina naman angbahay nila Ma’am at Sir diba!).
Yung first time kong makapasok dun, nag-fall ako sa category ng kasamahan sa trabaho ang kasama ko, pero hindi sya taga-ofis, naka-kasama ko lang sa daan, sa ospital… Ting-ting-ting! (at sumilay ang isang malapad na ngiti sa labi ng mga mambabasa…) At babae rin sya… (at nanlaki ang mga mata nila sa pagkabigla, may napaatras, may napadukdok, may napangiwi, may napasambit ng “wow!”, meron ding nagsabing “sabi ko na nga ba!” at maraming nanghihinayang at napapalatak na napausal ng “saying, ancute pa naman nya!”) Pag sinabi ko bang “we’re just friends” at “walang nangyari sa amin” maniniwala kayo? Bwahaha! Ganito na lang, ikukwento ko na lang ang “nangyari”. (Wink wink!)
Bad trip ako nang araw na iyon, tanghali na wala pa akong nakokoberan, gutom na ako at nagkataong gutom na rin s… teka, bawal sabihin ang tunay nyang pangalan at ang company nya, para na rin sa kanyang proteksyon, tatawagin natin syang Monette, okay ba? So ayun nga, nagkaayaan kaming kumain sa isang vrinderia malapit sa ospital. Syempre, nagkwentuhan kami. Medyo nga naging personal pa ang mga naikwento nya sakin, medyo nahiya nga ako dahil hindi naman kami ganuon ka-close. So, to break the whatever very personal naming pinag-uusapan, napadaing ako ng, “nakakatamad naman ngayon, ang init-init, sanka pupunta after ditto? Ako, wala, tanbay ako hanggang alas-kwatro, san kaya ako papalipas ng oras?” Sumagot sya, “wala rin akong pupuntahan e, may usapan kaming lalabas ng barkada ko, puntang Malate, kaso mamya pa yun! Ayoko nang magtrabaho.” “Ako kelangan ko pang magtrabaho, pero pero mamya pa nga. Sarap sanang matulog, kung may kotse lang sana ako, dikona problema ang tutulugan kahit mainit.” Sabi ko. Walang anu-ano, nasabi nyang, “Mag-motel tayo!” Natawa lang ako at napakindat. “Hindi nga, nagpupunta kami ng mga kaibigan ko sa motel, wala lang, nagpapahinga.” Sabi nya. “Talaga? Hindi kayo nag-ga-gangbang? Ha ha!” nanunulis ang labi kong sabi. “Oo nga! Tara, motel tayo!” “yoko nga, mahal!” “Ano ka ba, two hundred lang! Ano, sige na, ako magbabayad!” pamimilit nya (syempre, kelangang palabasing pinilit ako di ba!). Pero tulad ng sabi ko, pinangarap ko na iyon kaya pumayag ako. Harmless naman si Monette. Harmless din naman ako. Sya naman ang magbabayad. Sapagkat kuripot ako…
Hinadali ko tuloy ang pagkain ko, mas mabilis akong matapos kumain, mas madali kaming makakapag-check-in. Syempre, excited sa first time, parang honeymoon night! Pinag-isipan pa namin kung saan kami pupunta, gusto nya sa Sogo, kaso ang naiisip nya naman ay sa Guadalupe pa, josko naman, masyado akong excited para mag-travel nang ganun kalayo. Nasa San Juan kami, syempre, mas madali kung sa Sta. Mesa na lang kami, dami kaya dung magkakatabing motel! “Anong sasakyan natin? Taxi? Dapat taxi diba, para di nakakahiya!” sabi ko. “Wagna, jeep na lang, mahal pamasahe sa taxi. Wala naman tayong masamang gagawin ah! Bat tayo mahihiya?”. Kaya, nag-jeep kami. Pagdating pa lang ng jeep sa kalye ng Old Sta.Mesa, nanghahaba na ang leeg ko katitingin kung saan kami pwedeng mura-mura. Lahat ng motel advertisements binabasa ko. “Sis, anong pinagkaiba ng taxi room sa de luxe room?” tanong ko. “Ewan ko.” “Mas mura ang taxi room, baka pag taxi room, kasya lang ang taxi sa loob, nasa garahe lang, kasama pa ang drayber… para bantay?” Ngisian kami. “Tingnan mo yun, Bayanihan Room. Baka pag pumasok tayo dun, bubuhatin nila yung kwarto, ililipat sa kabilang dulo, palipat-lipat, hanggang mag-check out tayo.” Korni! “Meron pang Love Seat! Ano yun, pagpasok mo sa kwarto, upuan lang ang nasa loob… magkakandungan lang kayo?” “Eto, Langit Room! No need to explain? Hindi, baka sa rooftop kayo ilalagay, masaya yun, gazing at the stars… tapos, uulan… basa! Basang-basa!” Kapwa kaming kinikilig sa pinag-uusapan namin, nagdadalawang-isip tuloy ako kung talaga bang nakapasok na sya duon before. Yung mga katabi naming lalaki sa jeep, nakikinig yata sa amin, titig na titig sa amin. Bumaba na kami.
Anhirap pala kapag marumi ang isip mo kapag papasok ka sa ganuong lugar, kahit na dala lang ng curiosity ang sa akin, nahiya pa rin akong maglakad papasok, lalo na’t yung mga naiwang pasahero sa jeep na binabaan namin ay sinusundan kaming dalawa ng tingin. Kahit na ang original kong fantasy na pupuntahan namin ay ang famous na Anito, lumakad kami pabalik sa mga nadaanan na namin.
Nakakahiya na sa bawat gate na binalak naming pasukin ay nakatingala kami sa room rates na nakapaskil sa mga bilboards nila, tapos magtatawanan kaming lalakad uli. Konting tulakan pa para makapasok na talaga sa isang motel na hindi ko na rin babanggitn ang pangalan dahil hindi naman nila kami binigyan ng discount at hindi sila nagbigay ng advertising fee sa akin para I-promote ko ang motel nila anoh! Paano naman, nakalagay sa bilboard nila, ang Quicky rate daw nila for 2 hours ay P200, okay na sa amin yun, tutal hanggang 4 o’clock lang naman kami. Pagdating namin sa front desk counter (na ironic, dahil wala naman sya sa front kundi sa madilim na pinakadulo, dun sa malamok!). Nagsabi na si Monette na magche-check-in kami dun sa pang P200. Sumagot ba naman yung nasa counter ng “wala na kaming available na pang-two hundred” “E ano na lang yung pinakamura nyo?” “Yung P250 po” nagkatinginan kami. Alangan namang lumabas pa kami, mahihiya na naman kaming mamili kung saan kami papasok! “Sige, malinis ba?” Alangan namang sumagot ng hindi diba. Sumingit ako ng tanong “May TV? May aircon? Tsaka maraming salamin?” Ewan ko, na-weirduhan yata sa akin, hindi sumagot. Nagtawag na ng boy o bellboy ba yun? Akyat kami sa isang maliit na hagdan, mahabang pasilyo, parang maze. Parang wala silang planong palabasin kami ah. Room 209 yata yun. Pagbukas ng pinto, may tokador tapos may pinto pa uling binuksan, dun pa lang tumambad sa amin ang kama. Luminga-linga ako, walang salamin? Nakiramdam ako, mainit? Patay pa ang aircon. Hinanap ko ang TV, nasa itaas, anliit! Nakabukas ang radyo, nasa AM pa yata nakalagay. Hinanap ko ang radyo, diko makita yun pala, nasa loob ng maliit na kahon na gawa sa plywood na naka-attach sa dingding. Naknaman ng teteng, kala mo naman may plano pakong nakawin yun, sa tingin ko nga, hindi radyo yun eh, speaker lang, nasa counter sa ibaba ang tunay na radyo. Tiningnan ko ang CR, tadaaan! Bulaga! Anlawak-lawak! Pwede pa kayong magtakbuhan sa loob sa sobrang laki. Naghanap kaagad ako ng mga travellers’ toothpaste at toothbrush, tissue, sabon at kung anu-anupang nababasa kong laman dapat ng isang motel… mga tsang, isang malaking wala! Pati nga tubig wala eh, itatawag mo pa yata sa room service para ipag-iigib ka ng pampaligo… o panghugas ng… kamay… at…
Dismayadong-dismayado talaga ako sa inabutan ko, hindi naman ganun ang itsura ng motel sa pantasya ko, Kuya Xerex… Akala ko talaga, wall to wall ang (one-way na) salamin. Akala ko, marami akong maiuuwing souvenir, kahit sana tissue na maylogo ng pangalan ng motel, sino pa ang maniniwala saking nakapasok na nga ako sa ganuong lugar? Wish ko lang hindi ito mabasa ng kahit sino sa mga kamag-anak ko, kasi, sila lang ang naniniwala at labis na nagtitiwala sa aking hindi ako gagawa ng kalokohan.
Binuksan ko ang TV, umaasang may bold akong mapapanood. Naknangteteng, Malabo pa sa mata ng Lolo ni Lapu-Lapu ang reception ng TV, naturingang naka-cable pa! Ang maayus-ayos lang na channel ay Channel 7! Anubayun! Ang pinakabold kong napanood ay ang pagsasayaw ng Sexbomb Dancers ng “ Lalalala-laban, Babababa-bawi!” Kaasar! Ayoko pa naman sa Sexbomb! Kung papatayin ko naman ang TV, saying naman ang binayad naming sa kuwarto (si Monette nga lang pala ang nagbayad), kaya, hinayaan ko na lang na nakabukas ang TV. Nilapitan ko ang aircon, ilalakas ko sana, naknang, tanggal ang dial! Tuso rin ang may-ari ng motel na yun! Buksan nalang ang lahatng ilaw! Ganun din, tigpa-five watts yata bawat bumbilya, eh di parang di na rin kumain ng kuryente yun! Wala na ba akong magagawa para maka-get even sa mahal ng binayaran naming (ni Monette pala) sa kuwarto? Hmmnn… bat kasi anliit ng nadala kong bag, kahit na ba malagkit pa yung bedsheet, naiuwi ko sana! Diko trip yung kurtina, mukhang mabigat sa sobrang gabok eh! Kukunin ko nga sana yung bumbilya, kaso, aanhin ko naman ang bumbilyang parang Christmas lights ang liwanag? Tsaka ayon sa rules na nakapaskil sa tokador, bago raw kami lumabas, i-che-check pa ng roomboy ang mga gamit sa loob ng kwarto…baka nga iniuwi ko na ang radyo/speaker/plywood nila, iche-check pa kung nandun pa ang pinakamamahal nilang TV na mahusay pa yung TV na nabibili ng P900 sa mga Korean Surplus Store! Alamnyobang pati bateri ng remote control, hindi mo makukuha dahil ikaw mismo ang magsu-surrender non sa counter, bukod sa balut na ballot ng plastik yung remote control… bibili na lang ako ng bateri sa bangketa, yung “Everybody” ang tatak! Hmp!
Pinipilit ko sanang matulog na lang din tulad nung kasama ko, kaso, kahit na disappointed ako sa lugar na iyon, ewan ko, bat ako naiinspire na magsulat tungkol sa mga detalye ng nakita ko para nga may maikwento ako sa inyo kahit na boring. Pinag-aralan ko tuloy ang Rules and Regulations nila. Bawal palang mag-check-in ang igit sa dalawang katao, so, wala ngang gangbang? Pwede, kaso, may ekstrang bayad bawat taong papasok… sa loob ng kuwarto hah, kapag sobra na sa dalawa ang nag-check-in. Wala namang problema kahit labing-dalawa pa kayo sa isang kuwarto, I mean, dalawa sa kama, dalawa sa sahig, dalawa sa tokador, at tatlong pares sa banyo (sobrang laki talaga!)
Kung inaalala nyo ang sikmura nyo na baka hindi kayo makapag-enjoy dahil kumakalam ito, hindi naman kayo dapat mag-alala. Meron namang room service, ang menu ay nakapaskil (nang mabuting mabuti sa dingding, dahil baka raw pati iyon ay pagdiskitahan kong iuwi), ewan ko lang kung anong number ang ida-dial sa telepono. Alam kong curious kayo kung ano ang laman ng menu nila at kung magkano ang kailangan nyong paghandaan para maka-order sa room service, kaya kinopya ko ang ilan sa mga nakasulat sa menu (tama sila, kung hindi nila ikinabit mabuti sa dingding ang menu, malamang naiuwi ko na nga iyon, ipapa-scan ko at gagawing attachment sa article na ito, at yung original na menu, ipapa-wood laminate ko para katunayang nakapunta na nga ako sa ganuong lugar!)
Filipino (good for 1)
Tapsi, Tosi, Longsi, and Adsi (Adobo at sinangag yata)
Served w/coffee and fruit (palagay ko saging) P75
Para ka na ring nag-almusal sa Jolibee with mango pie, kaya lang may libre pa yung dyaryo, dito wala.
American Breakfast (good for 1)
Served w/coffee and egg P80
So, ang pinagkaiba lang ng American sa Filipino Breakfast ay itlog na P5, pero kung ako sa inyo, sa Filipino Breakfast na lang ako, may fruit nang kasama, P75 lang! Pero depende rin yun kung gaano ka kagutom, baka mamaya dyan yung fruit nila, isang pisnging mangga o kaya’y isang piraso ng bayabas o aratilis!
Shakes
Green mango P55 (sakaling naglilihi na ang kasamang babae)
Peacherita P50 (maliit na peach lang to na kinutsara, hence, peacherita)
Pineapple P50 (Del Monte siguro na inalog-alog)
Ripe mango P55 (bilinan ang room service na wag isama ang buto sa blender)
Beverages
Coffee P20 (ito yung Nescafe sa sachet na tig-wa-wanpipti tsaka kalahating kutsarang asukal)
Cappuccino P35 (Nescafe o Great Taste siguro sa sachet pa ren, dikoalam kung magkano yun sa tindahan eh)
Hot Chocolate P25 (dalawang kutsarang Milo o kaya’y tigpi-pisong kokwa at mainit na tubig)
Hot Milk P25 (hindi sinabi kung saan galling ang milk eh)
Hot Tea P20 (ito siguro yung Lipton na pang-apat na sawsaw na ang mapupunta sa iyo, di lalagpas sa tatlong piso ang isang teabag)
Beer (sakaling gusto mo pang makalimot kung sino ang katabi mo sa kama)
SMB P25 (mas mura ditto kesa sa ibang club, Happy Hour palage!)
Budweiser P30
Blue Ice P30
Super Dry P30 (walang Whapak! Ditto eh)
Diba okay, bago, pagkatapos, at habang nagga-gangbang, isabay sa kasiyahan ang inuman! Para sa pulutan, (yung katabi nyo na yun), eto ang ilan…
Calamares P70
Chicken Wings P80
Sizzling Sisig P100
French Fries P55 (amMahal!)
Fried or Boiled eggs (2 pcs) P30 (mag-American Breakfast ka na lang, P5 lang isa ng computation ko run)
Open Hotdog P40 (diko alam kung bakit ako natatawa sa pangalang ito)
Pancake P40 (pulutan ba’to?)
Toasted Bread P14 (naligaw nga, pero kung wala kang pera, pwede na rin!)
Tuna P40 (Century Tuna lang siguro to, kalahating lata, share kayo nung pusa sa bubong)
Fish Finger P90 (papiktyur din nito, may daliri pala ang isda! Kaya nga P90 isang daliri eh, mahal!)
Syempre, diba sa TV at pelikula, after ng sex scene, palaging yung babae naninigarilyo, kaya may tinda rin silang sigarilyo. Pero hindi katulad sa beerhouse ang presyo nila, ditto, presyong yosi sa kalye lang kapag trapik.
Local Blue
Winston P30 P50
Marlboro P30 P50
Lights P35
Philip P35
Yung sigarilyo, under na yun sa miscellaneous.
Hinuli ko ito kasi kadalasan kadalasan naman talagang hinuhuli ito at saka ditto ako naloka!
Lotion, Oil, Powder, Alcohol P25 (pangmasahe…lubricant…pwede ba ang powder don? Alcohol, pang-disinfect!)
Bubble Bath (for Jucuzi) P30 (walang Jacuzi yung amin eh, ano kayang itsura nun? Batya na may istro sabay buga ng mga roomboy for bula efek?)
Shampoo or Conditioner P10 (eto na ang umpisa ng lahat na lang bibilhin mo!)
Safeguard P10
Toothbrush P15 (pare, made in China toh! Imported!)
Toothpaste P10 (baking soda at asin)
Comb P10 (wagnang magsuklay!)
Trust comdom P10 (reasonable price nato, ayon kay Benjamin Pascual)
Lighter P20 (muntik nakong bumili nito, susunugin ko na lang sana ang lugar na yon)
Match P2 (pero nakita ko to, mas mura, pero naisip ko baka isang palito lang to, luge, di bale na)
Razor P15 (someone’s hairy huh!)
Cotton buds P10 (“nakakabingi” raw kasi)
Facial Tissue Paper P10 (tatak Hua Shih Zhou)
Toilet Paper roll P25 (kasi naman, walang tubig, sampung piso pa ang sabon!)
Band-Aid P1 (sakaling “masugatan”)
Neosep P5
Biogesic P4
Medicol P2 (ano ba to, drug store?)
Ponstan P20 (kapag may masakit)
Alaxan P10 (eto kapag pati buto masakit)
Diatabs P4 (naknang… sobrang ka-badtripan naman ang inabot nito, wala na
ngang tubeg!…)
Storck & Mentos P5 (diko alam kung ilang piraso ito
Lipovitan/Red Bull P40 (pampadagdag-lakas… wala silang tindang balut eh!)
Ang problema ko lang sa pagsusulat ko, hindi ko alam kung paano ko ba tutuldukan, tatapusin ang isang kwento, lalo na kung wala itong kwenta tulad nito. Wala nga ba itong kwenta? Para sa mga katulad kong inosente, may kwenta to noh! Sa susunod na pagpasok ko sa motel, sana, dun na sa class… dun sa may maiuuwi na akong tutbras at bimpo na may logo. Siguro, hindi na motel ang tawag dun, hotel na talaga… Anyway, sana sa susunod, lalaki na ang kasama ko…
(HE HEH, INUULIT KO PO, 2004 PA PO ANG ARTICLE NA ITO... YANG PICTURE NA KALAKIP NITO, HINDI YAN YUN! AT HINDI RIN AKO YUNG HINUHULI NG GUARD...)
