Confessions Of A Sudden Bum

            Hindi madaling maging biglang tambay, lalo na kung babae ka at matagal na panahon na ring sa balikat mo naka-atang ang lahat ng responsibilidad na pinansyal ng iyong pamilya.  Paano mo maatim na isipin na sa bawat minutong lumilipas na wala kang trabaho ay palapit nang palapit ang posibilidad na wala ka nang baryang masusungkit sa alkansya at mag-uumpisa na naman kayong kumain ng Oishi crackers at kamatis;  o kaya’y mapuputulan kayo ng tubig at kuryente;  at paano kung dumating ang punto na maging ang deposito nyong renta sa bahay ay maubos na at matuluyang palayasin ng may-ari ng bahay?

            Maaatim mo bang makita ang nanay mong senior citizen na pero nagpipilit na bumalik sa trabaho, gayung alam mong marami na syang dinaramdam sa katawan?  Paano mo hahayaang umalis mag-isa ang nanay mo araw-araw para mag-trabaho sa lugar na alam mong marami syang madaraanang lubak, humps at hagdan na alam mong anumang sandali ay maari syang matalisod, matapilok at madapa?

            Para makabawi ka sa konsyensyang nararamdaman, nagpakabait ka, lahat ng gawain sa bahay inako mo naman, naglaba ka, linis ng bahay, hugas ng pinggan, nagplantsa, gustuhin mo mang mamalengke, wala ka namang pamalengke.  Para sa nanay mo, naliligo ka na rin araw-araw, kahit na ang prinsipyo mo nuong may trabaho ka pa ay, “walang pasok, walang paligo”. 

Naisip mo pang magtinda ng yelo, ibenta ang mga bote at mga sirang appliances na bibilhin sa iyo sa halagang singkwenta pesos kung pwede pang gawin at pakinabangan.  Naisip mo ring mag-paper mache at gumawa ng paperbag at supot at ibenta, pero alam mo namang walang bibili.  Naisip mo na ring magtanim ng marijuana sa maliit na paso sa bakuran nyo, hindi mo lang alam kung saan ka makakahanap ng binhi.  Kinunsidera mo na rin ang susog ng pinsan mo na gumawa ng malunggay capsule na pwede raw ibenta ng syete pesos per capsule ayon sa napanood nya sa TV, kaso, konti lang ang dahon ng malunggay na tanim ng kapit-bahay, baka maka-sampung capsule ka lang, idedemanda ka pa ng DENR, DOH at ng kapit-bahay mo.

            Sinubukan mong gumawa ng resume, makalipas ang apat na taon, napagtanto mong mukhang basura ang resume mo kung itatabi sa mga resume ng mga makakasabay mong mag-apply. Wordstar pa yata ang program na ginamit mo sa huling resume na nagawa mo at ine-edit mo na lang sana para ma-update.  Nagbukas ka ng internet para tumingin ng makabagong templates ng resume, hindi mo nagustuhan ang mga nakita mo, sabi mo masyadong maboladas ang mga nauusong resume ngayon.  Kailan pa nangyaring ang papel na ipapasa mo sa kumpanya ang magiging dahilan para matanggap sa trabaho, yung papel bang iyon ang magtatrabaho para sa kumpanya?  Pero naisip mong, nagri-reason ka na lang kasi alam mong sa dalawang kumpanyang pinasukan mo sa loob ng sampung taon, wala ka nang maidadagdag na impormasyon para mapaganda ang resume mo.  Mabuti sana kung ang mag-iinterview sa iyo ay yung dati mong teacher sa Araling Panlipunan nung high school na die-hard fan ni Sharon Cuneta, na basta dikitan mo lang ng litrato ni Sharon ang notebook mong che-chekan nya, 100 na kaagad ang grade mo, kahit ano pa ang nakasulat dun.

            Nagpatulong kang gumawa ng resume sa pinsan mo, wala rin naman syang nagawa para baguhin ang resume mo kundi punahin ang weight mong nakalagay, hindi ka raw 110 lbs, sigurado raw syang mas mabigat ka pa sa 110 lbs.   Nag-suggest din sya na lagyan ng “objective” ang unahan ng resume mo, pero wala ka namang maisip na objective dahil hindi mo nga alam kung ano ang pinagkaiba ng adverb sa adjective at kung minsan ay pumapalpak pa sa subject-verb agreement, hindi pala sila nag-aagree.  Ang nangyari, ang pinsan mo ang naglagay ng objective na hanggang ngayon, hindi mo pa rin binabasa kung ano ang inilagay nya, iniisip mo na lang na sana 111 lbs. lang ang inilagay nya sa weight mo.

            Namroblema ka rin bigla nang maalala mong kailangan mo nga pala ng litrato na 2x2 para idikit sa resume mo.  Inisip mong halungkatin ang files mo ng pictures na ginamit mo nuon sa mga ID applications mo.  Hindi uubra, payat ka pa nuon, mahaba at itim pa ang kulay ng buhok, bata pa, maputi at makinis pa ang eyeball.  Naningin ka ng files sa facebook, wala kang matinong piktyur, palagi kang nakanganga, kung hindi man naka-joker smile, naka-hudas at pokpok smile naman.  Kailangan mong magpa-piktur sa tunay na photographer ng pang-ID.  Naalala mo tuloy nung isang araw na pumunta ka sa NBI para kumuha ng clearance, pinaharap ka sa camera pagkatapos i-scan ang fingerprints, nagdalawang-isip ka kung ngingiti ka ba o sisimangot.  Naisip mo kasi, yung piktyur na lalabas sa NBI clearance mo ang ipapaskil nila sa TV at poste ng MRT bilang “WANTED” kapag pinag-suspetyahan kang drug mule ng malunggay capsule na may halong marijuana.

            Nag-internet ka rin at kumuha ng tips sa interview questions and answers, pero nang pina-praktis mo nang sagutin ang mga interview questions, napapatigil ka at napapaisip ng tamang isasagot na hindi ka naman magsisinungaling.  Naisip mo na naman ang personality at psychological exam na kinuha mo para matanggap ka sa dati mong trabaho, nagsinungaling ka nang nagsinungaling sa multiple choice questions, at palagay mo ay pumasa ka dahil sa pagsisinungaling mo, nagduda ka rin sa sarili mo na kung hindi ka kaya nagsinungaling sa exam nuon, ang naging resulta kaya nun ay katunayan na “may sayad” ka nga sa utak?

            Marami ka pang gustong ikumpisal bilang isang “biglang tambay”, pero naisip mo, hindi ka naman magkakatrabaho sa pagsusulat mo ng mga iniisip mo. Iniisip mo pa nga kung maaaliw ang mga magbabasa ng mga isiniwalat mo, na sana ay maisip nilang nakakaawa ka at pasahan ka nila ng regular load na bente pesos sa celphone number mong 09064123905 na hindi mo nga alam kung gumagana pa, dahil mag-iisang taon mo na ring hindi nalalagyan ng load…