Mga Lalaki At Bubot Na Rosas

     Umpisa ng klase, hinagod ko ng tingin isa-isa ang mga mukha ng kaklase ko, sinisipat kung sino ang nadagdag at sino ang nawala.  Karaniwan na sa public school na ang mga nag-top 5 sa klase nuong nakaraang pasukan ay nalilipat sa section na mas mataas, (halimbawa, ang dating nasa Section 5 ay ililipat sa Section 4 o kaya sa Section 3, 2 o kaya ay 1, depende kung naging gaano kagaling ang estudyante), at ang top 5 namang “rotten apple” ay inililipat sa mas mababang Section.  Ang mga normal na estudyante ay nananatili sa Section nila, at nung mga panahong iyon, isa pa akong normal na estudyante, kaya nanatili ako sa Section na iyon.

     Laking tuwa ko nang mapagtanto kong wala na sa Section namin si CB, na katabi ko sa upuan nung nakaraang schoolyear, na sa araw-araw na ginawa ng Diyos ay nakakaaway ko.  Lagi akong umuuwing puro sulat ng lapis ang blouse at palda ko, kung minsan ay mapula ang braso sa pangungurot at suntok niya.  Naalala kong nasulatan ng titser ko ang report card ko sa Second Grading ng, “She’s very talkative in class” dahil sa kanya.  Palagi yata akong nahuhuli ni Mrs. MM na pinagbabantaan ang buhay ni CB  “’wag kang dadaan sa Samat, ‘kala mo!”

     Si CB ang nagturo sa akin kung paano maging matapang, malakas ang loob at umastang siga.  Hindi naman pormal ang pagtuturo nya, dala ng pangangailangan kong ipagtanggol ang sarili sa kanya, natuto akong lumaban, at kung may pagkakataon ay ang maunang makakaltok sa kanya.

     Ngayong pasukan, wala na si CB, sumailalim na siguro sa Witness Protection Program, inilipat sa ibang Section.  Nakahinga ako nang maluwag.  Kung sino man ang naging kapalit nya sa Section naming, hindi na iyon magiging kasing-sama nya.

     Marami ngang nawala sa section namin, marami ring nadagdag.  Kung ilan ang bagong babae, hindi ko alam.  Kung ilan ang bagong lalaki, hindi ko rin alam pero isa-isa ko silang tinitigan.  Wala akong interes sa mga babae dahil alam kong walang pagkakataong makatabi ko sila sa upuan.  Ang laging puwesto ng upuan namin ay babae at lalaki ang magkatabi, para raw maiwasan ang pagdadaldalan ng parehong lalaki at parehong babae.  O kaya, trip lang ng mga teacher ang mag-match-making ng mga estudyante.  Ganon?!

     Tatlo sa mga bagong lalaki ang napagtuunan ko ng pansin.  Hindi ko alam kung “crush” ang tawag dun.  Pero kung sa tuwing may pagkakataon ay kailangan kong sulyapan ang mga mukha nila bago ipagpatuloy ang ginagawa ko, palagay ko ay crush nga iyon.  Hindi sila mukhang barbarian na katulad ni CB.  Maputi, maayos manumit, mukhang matalino, cute!  Naisip ko, kung may makakatabi ako sa upuan, sana isa sa kanila.  Kaiinggitan siguro ako ng mga kaklase kong babae.

     Hindi ko alam kung narinig ni Mrs. VM ang iniisip ko, dahil, itinabi nya nga ako kay RL, at sa likod ko naman ay si AP!  Akala ko tuloy Pasko, narinig ko sa background ng isip ko ang “Jingle Bells”!  Hindi ko na kailangang hanapin ang mga mukha nila sa klase, katabi ko na ang isa, at ang isa ay nasa likod ko lang.  Nakalimutan ko tuloy kung saan napaupo yung pangtlo!  Anyway, masaya na ako.

     Nung una ay tahimik ang bagong magkakatabi, at ang buong klase.  Makalipas ang isang lingo, nagtutuksuhan na ang isa’t-isa.  Si AP, natukso kay CS na katabi nya, hindi ko alam kung sino sa kanila ang mas may gusto kanino.  Hindi naman ako nasaktan sa tuksuhan nila, nakita ko namang bagay sila.  Tsaka, busy naman ako sa katabi ko.

     Busy ako sa pakikipag-debate kay RL na hindi ko alam kung bakit lahat na lang ng sabihin ko ay kinokontra.  Okay lang kung nangungulit lang na nagpapapansin eh, kaso, hindi na cute yung kapag natatalo na sya, nagmumura, pikon.  Tapos, hindi na ako pinapa-share ng libro, dinodrowingan ang notebook ko, niyabangan pa ako na kaya na raw niyang magsulat na bolpen ang gamit.  Nakatanggap din ako sa kanya ng kaltok, okay lang.  May isang pagkakataon namang nagkasalubong kami, bigla ko na lang siyang nasuntok sa mukha… sa walang kadahilanan.  Delayed reaction ko siguro.

     May mga pagkakataon ngang gusto kong maiyak kung bakit sya pa ang nakatabi ko.  Hindi naman sya gentleman.  Ano bang pinagkaiba nya kay CB, bukod sa guapo sya, marunong gumamit ng bolpen, at may panyo syang may tatak na “El Shaddai” na pag napipikon na sya ay itatalukbong nya sa akin at dadasalan ako!  Ano ‘ko, nasapian ng masamang espiritu?!

     Kung lilingunin ko naman sa likod si AP, wala rin akong mapapala, kaibigan sya ni RL.  Pareho lang sila ng ugali.  Nagti-trip sa katabing babae.  Mas mabait nga lang ng konti si AP kesa kay RL.  Nakatabi ko rin kasi si AP sa upuan nang sumunod na pasukan, nung Grade 4.  Hindi naman ako inaaway ni AP nuon dahil by that time, isa na akong certified power-tripper, isang bully.  If you can’t beat them, join them, di ba?!  Kaya, kawawa naman si CS, na tinuturing pa naman nya akong bestfriend nuon, e ako ‘tong nagbubulong kay AP kung ano ang gagawin at sasabihin kay CS para maasar at mapaiyak.

     Normal na nuon ang buhay ko sa tabi ni RL, napag-aralan ko ring sakyan ang mga kwento nyang out of this world.  Nagbait din naman sya sa akin, simula nang masuntok ko sya sa mukha na hanggang ngayon ay di pa rin namin kapwa alam ang dahilan.

     Nagsusulat sa blackboard si Mrs. VM nuon nang makarinig kami ng iyak sa likuran.  “Ano’ng nangyari?” tanong ni Ma’am.  Hindi naman ako likas na chismosa kaya hindi ako lumingon sa likod.  “Ba’t mo sinaksak?”  narinig ko, nang lumingon ako, nakita ko si Ma’am na hinuhubad ang polo ni JB.  Sa bandang likuran ng polo ay may dugo at maitim na tuldok.  Hindi ko maintindihan kaya tumayo ako para makita ang nangyayari sa likuran.  Umaagos ang luha sa mata ni JB, itinuturo ang lalaking may hawak na lapis sa likuran nya.  “Nang-aasar po eh!” sabi ng itinuro.  “Dalhin mo ang nanay mo bukas hah!” sabi ni Ma’am.  Nuon ko naisip, ang lalaking nanaksak ng lapis (na hindi matulis pero nakapagpadugo ng likod hah!) ay ang pangatlong lalaking nagustuhan ko nung unang araw ng klase.  Napatingala ako, “Thank you Papa Jesus, ‘di ko sya nakatabi!” naiusal ng isip ko.

     Hindi ko rin alam kung narinig ako ni Papa Jesus, pagdating ng Second Grading Period, naglipatan kami ng upuan.  Ang ayos daw ng pag-upo namin ay ayon sa grades na nakuha namin nung First Grading Period.  Masaya na naman ako dahil nahiwalay na ako kay RL.  Basta, feeling ko lang di kami magka-level ng utak, at ano ba naman ang probability na makatabi ko uli sya sa upuan?  Hindi ko naman inaasahan yun, pero napunta ako sa Row 1.  Hawak ni Ma’am ang balikat ko, iminuwestrang maupo sa likuran.  Sa paglalakad ko patungong likuran, nahagip ng tingin ko ang lalaking nanaksak ng lapis, nakaupo sa pang-apat na linya.  Dumiretso ako ng lakad sa dulong likuran.  Pagkababa ko ng bag sa upuan at akmang uupo, nagsalita si Ma’am, “Ay, maliit ka para dyan, dito ka sa tabi ni DT maupo.”  Para akong nakidlatan sa kinatatayuan.  Ang batang nagngangalang DT at ang batang nanaksak ng lapis ay iisa!  Lumingon sya sa akin, paanong ang maamong matang iyon ay mata ng isang kriminal, isang saksakero, este, mananaksak pala!  Nang mga sandaling iyon, gusto kong hiramin ang “El Shaddai” na panyo ni RL at italukbong sa mukha ng katabi ko at dasalan sya.  Wala yata akong swerte sa katabi sa upuan!

     Mabait naman sya, tahimik.  Pero mabait at tahimik din naman sya bago nya sinaksak ng lapis si JB diba?  Kaya, nagbait din ako at nanahimik.  Palagi kong pinaaalalahanan ang sarili ko na wag basta-basta manununtok nang walang kadahilanan, at kung may dahilan man, huwag susuntukin ang katabi.  Amen!

… Itutuloy