Mga Lalaki At Bubot Na Rosas (Ikalawang Yugto)

     Hindi ko alam kung gaano katagal kaming nabuhay magkatabi nang hindi nag-uusap.  Ang natatandaan ko lang, nagsimula kaming mag-usap nung minsang pumasok ako nang maaga.  Six o’ clock ng umaga ang flag ceremony, five thirty pa lang nuon, sarado pa ang kwarto namin pero pwedeng maghintay sa labas.  Pagdating ko duon, nakita ko siyang nakatayo sa harap ng kwarto namin, kumakain ng nilagang itlog.  Alangan namang hindi kami mag-batian, so, binati ko sya, “Itlog!”  Ewan ko, ba’t iyon ang lumabas sa bibig ko, pero tumawa sya, tumawa rin ako, nagtawanan kami.  Ang mga bata nga naman!  Iyon ang naging simula ng pag-uusap naming dalawa.

     Lahat na lang pinag-uusapan namin.  Pati kung magkano ang ibabaon namin bukas at ano ang bibilhin namin sa “tray” kapag recess, dapat pareho kami ng kakainin.  Para kung may magtae man sa oras ng klase, pareho kami!

     Paborito nya ang Science, kaya kapag exam ay pinababayaan ko syang sumagot sa test paper nya, tsaka ko na lang kokopyahin.  Ganun din naman sya sa akin kapag Sibika at Kultura ang subject.  Sa kaso ng Mathematics, joined forces kami.  Pareho naming iso-solve ang problem at pagkatapos ay pagkukumparahin ang mga sagot namin.  Ganun din kami sa ibang subjects na hindi kami sigurado sa sagot.  “Tapos ka na?” tanong nya.  “Oo,” sagot ko naman.  “Tara, mag-review tayo ng sagot!”  Ganun lang, at pagtatabihin na namin ang test papers namin.  Pagtatalunan kung bakit letter A ang sagot nya at letter C ang sa akin.  Tapos ay magkakasundo kung kaninong sagot ang mas mukhang tama, at babaguhin ng isa ang sagot nya.  Kung minsan, pag pareho kaming walang sagot sa parehong number, makiki-“review” kami sa sagot ni CC na nakaupo sa unahan namin.

     Mas malinaw ang mata ko sa kanya.  Isa lang ang naging mali ko sa periodical exam sa Math nuon.  Mabuti na lang at hindi pinag-aralan ni Ma’am ang mali ko sa exam.  Tandang-tanda ko pang number 32 yun, ang tanong ay, “What mathematical operation did you use?”  Ang sagot ko ay “B.   Multiplication”, mali dahil “C.  Division” ang sagot.  Kaso, ang sagot ko sa number 33 ay tumama, at ang tanong ay “What is the correct answer to the problem?”  Angaling ko, mali ang mathematical operation na ginamit, pero tumama ang sagot sa computation!  Ansama nga ng tingin ni DT sa akin nang malaman nyang isa lang ang mali ko, samantalang sya, lahat halos ng sagot sa problem-solving ay mali.

     Magkaiba pala kami ng pinag-“review”-han ng sagot, nagtiwala kasi sya sa test paper ni RM na katabi ni CC.  Samantalang ako, nang ipa-pass ko na ang test paper ko, hinablot ako ni CC at sinabing, “Huy, kinompyut ko isa-isa, ganito ang sagot oh!”  Dahil mas kapani-paniwalang nag-kompyut nga si CC nang tama, kinopya ko ang sagot nya sa problem-solving!  Nakupo, baka bawiin sakin yung ribbon ko ng “Best in Math” nung Grade 3!

     Okay namang katabi si DT sa upuan.  Masasabi kong popular sya sa klase.  Simula nung manaksak sya ng lapis, nakilala na sya sa klase.  Maraming nangingilag sa kanya, kabilang na ako nuong una.  Pero nang maglaon nga, hindi ko na sya kinatakutan.  Kung sabagay, mas madalas namang hindi ko sya katabi.  Kung saan sya nagpupunta, hindi ko alam, basta, madalas syang wala sa upuan nya.  Maririnig ko na lang na isinusumbong sya ng mga kaklase ko sa Row 3 na nanggugulo, nang-aaway, at nandudura.  As long as hindi ako ang dinuduraan, walang problema sa akin.

     Problem-child ang tingin sa kanya ng klase nuon.  Bukod sa pagiging magulo nya, pinangingilagan din ng karamihan ang itsura nya.  Ewan ko, nag-iba na ang itsura nya kesa nung una ko syang makita, naging madungis sya.  Siguro, excited lang sya nung mga unang araw ng klase kaya naliligo sya sa umaga.  Nang maglaon, aliwan ko nang titigan ang nangingitim nyang leeg, batok, dibdib at tenga.  Kung anu-anong figures ang nabubuo ko sa mga libag nya.  Wala naman syang pakialam kung nakatitig ako sa leeg nya, itinitingala pa nga nya ang ulo nya, para mas mabuo ko ang mapa ng Pilipinas sa leeg nya.

     Sa ganuong itsura nya, nagulat kami isang araw, pinagkakaguluhan sya ng mga babae naming kaklase.  Namimigay sya ng mga sachet ng Palmolive shampoo, galing daw sa tita nya.  Gusto ko ngang itanong kung bakit pinamimigay nya, hindi na lang nya gamitin?  Pero hindi ko sinabi sa kanya yun, ayokong sirain ang moment of glory nya, kahit na masama ang loob ko sa kanya dahil ako yung katabi nya, ni hawak sa shampoo hindi ko nagawa.

     Nuon ko nalaman na iniwan sya ng nanay nya sa tita nya (ewan, para siguro magtrabaho) pagkatapos silang iwanan ng tatay nya.  Nuon lang din nalaman ng klase kung bakit sya ganuon kagulo sa klase.  Ewan, pagkatapos nun, nabawasan na ang nanunukso sa kanya ng “kadiri!”  Minsan, naitanong ko sa kanya, “Kanino ka mas galit, sa mama mo o sa papa mo?”  Walang gatol syang sumagot, “Sa daddy ko syempre, dahil iniwan nya kami ng mama ko!”  Ewan ko, hindi ko na sya uli tinanong tungkol sa personal nyang buhay.  Para sa akin, tama nang malaman kong mahal nya ang mama nya sa kabila ng lahat, at dahil duon, nirerespeto ko sya bilang bata, bilang kaklase, bilang kaibigan.

     Hindi ako naaawa sa kanya kaya ako mabait sa kanya.  It’s just that, ni minsan, hindi nya ako sinaktan at hindi kami nag-away.  Sa unang pagkakataon, namuhay akong payapa sa kinauupuan ko, trinatong babae, kahit kapag nagkukwento sya ay para lang akong ordinaryong lalaki na kasabay nyang umihi sa CR.  Trip na trip nyang magpa-impress sa akin kung ano na ang kaya nyang gawin na hindi gagawin ng karaniwang bata.

    Nung Grade 4, pumilas sya ng isang dahon ng notebook nya, isinubo, nginuya, iniluwa at ibinato sa babae sa likuran na kung tawagin namin ay “Becky”.  Ewan, kawawa naman si Becky, (as in beke, dahil sa nakalobo nyang pisngi) di naman nya kasalanang ma-transfer sa skul namin, galing sya sa probinsya, napagtripan lang na kaasaran at i-bully.  Guilty rin ako, dahil kasama ako sa nanunukso sa kanya at natatawa kapag tinatakot sya nila DT, AP at RL.  Kapag hindi si Becky ang napagti-tripan namin, si CS naman na nakaupo sa harapan namin ni AP at katabi naman ni DT nung Grade 4.

     Bago dumating ang Christmas Party nung Grade 4, nagbunutan kami ng “Monito, Monita”, si DT ang nabunot ko.  Tinanong nya kung sino ang nabunot ko, sabi ko, “babae, bibigyan ko ng headband”.  Totoong may nabili na akong headband pang-regalo, bente o sampung piso lang yata ang dapat na worth ng regalo nuon.  Pero tinanong ako ng mama ko kung ano raw ba sa palagay ko ang bagay ibigay kay DT, yung gagamitin daw nya dapat.  Ang sagot ko, “Ma, malatik ang leeg nya sa libag eh!”  “O sige,” sabi ng mama ko “bibigyan natin sya ng Safeguard at bimpo, sabihin mo sa kanya, pag di natanggal yung maitim sa leeg nya, kuskusin nya ng suka, hah!” pagbibiro ng mama ko.

     Iniwasan kong makatabi sya sa upuan pagdating ng Christmas Party.  Natatakot ako sa maaari nyang gawin sa akin kapag nakita nya ang laman ng regalo nya at pag nalaman nyang sa akin galing yun.  Pero kahit anong pagtatago ang gawin mo, kung “popular” ka naman sa klase, at hinahanap ka ng naghahanap sayo, tiyak makikita ka talaga.  Lumapit sya sa akin, hawak ng dalawang kamay ang nakabukas nang regalo ko sa kanya, “Thank you, hah!” sabi nya kasunod ng isang nahihiyang ngiti.  Ginantihan ko sya ng isa ring nahihiyang ngiti, “Sabi ng mama ko, gamitin mo raw!” bulong ko sa kanya.

…  Itutuloy