Kaya, Dito Na Lang...

    Pinakamahirap sa lahat ng pagsusulat ay yung gusto mong magsulat pero wala ka namang maisip na isusulat.  Sa kaso ko, bihirang mangyari yun, lagi akong may gustong isulat at kung maaari nga lamang on the spot ay maisulat ko na kaagad ang naiisip ko.  Dahil kapag pinagtagal ko pa iyon, makakalimutan ko na at kapag naalala ko na uli at tinangka ko nang isulat, nagiging korni na ang labas, baduy, jologs!  Kumbaga sa sopdrinks, nabuksan na ang bote, nakawala na ang espiritu, hindi na nararamdaman ang pagguhit sa lalamunan.  Wala nang thrill, walang sustansya, sayang lang ang tinta.

     Ang kaso ko pa naman, madalas kapag nakakaisip ako ng isusulat, yun ay sa oras ng trabaho ko, yung tipo bang, naglalakad ako sa maalikabok at mabatong kalye at naisip kong isulat kung gaano kalaking kulangot ang nasasala ng ilong ko, o ikwento ko ang plano kong pagvi-video sa dalawang asong naglalampungan sa daan.  Hindi naman pwedeng right then and there ay sumalampak ako sa bangketa at magsulat diba, syempre, mavi-video muna ako!  Pero dahil nga sa dilemma ng ano ba ang mas gusto kong gawin, magsulat o mag-video, wala tuloy natuloy alinman sa plano ko.  Nakaraos na yung dalawang aso at hindi rin ako nakapagsulat dahil hindi ko natiis ang malaking kulangot na nakabara sa ilong ko, nangulangot na lang ako.  Pero hindi ko rin naisulat kung gaano kalaki ang kulangot na nakuha ko, dahil nalaglag iyon sa batuhan at hindi ko alam kung alin na ang kulangot at alin ang bato.

     Nakakapagsulat lang ako nang mahusay kapag mga alanganing oras ng hapon, kapag oras ng “Eat Bulaga” at malapit nang mag-“Dramarama Sa Hapon” hanggang sa bago mag-alas singko.  Yun yung mga panahon na halos lahat ng tao ay walang magawa o ayaw gumawa dahil tinatamad.  Dun ako sa huli, tinatamad magtrabaho, bukod sa wala naman talaga akong magagawa sa ganuong oras, nagsusulat na lang ako.  Ang kaso nga, ang pangalawang pinakamahirap sa pagsusulat ay yung wala kang lugar na mapagsusulatan.  Hindi problema ang papel, draft lang naman ang isinusulat ko, kahit na sa tissue paper okay lang, wag lang ako maiihi o matatae habang nagsusulat dahil tiyak na maipamumunas ko ang “draft” ko.  Mas madalas pa naman ako magsulat sa mga fastfood at hospital.

     Masarap sanang magsulat sa fastfood chains lalo na at ang oras ng pagsusulat ko ay yung oras na walang gaanong taong kumakain, walang reason para ma-conscious ako na baka may gustong umupo sa mesa ko para kumain.  Ansarap nun, aircon pa!  Ang mahirap lang, pag napasarap ako sa sinusulat kong wala namang laman, hindi na ako makatakbo kaagad sa pupuntahan ko para magtrabaho kapag natauhan ako.

    Mas safe kung magsusulat ako sa hospital, anytime na maisip kong magtrabaho, presto, nasa trabaho na ako!  Pero mahirap pa rin maghanap ng lugar na pagsusulatan.  Anhirap nung nagsusulat ka, may katabi kang pasyenteng nakikibasa sa sinusulat mo.  Pag natatawa ka sa sinusulat mo, nakikitawa rin.  Wala kang privacy!  Ayan, akala nya hindi ko sya napapansin na binabasa nya ang sinusulat ko.  “Wala ka nang magagawa, naisulat ko na, naisumbong na kita sa mga readers ko!”. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  Haaay, sorry about that huh, umalis na sya, nahiya, mabuti naman!  Ba’t naman hindi sya mahihiya, eh hindi ako tumigil kakatuldok hanggat hindi nya inaalis ang tingin nya sa sinusulat ko!  Makalipat na nga rin!

     So ganun nga, anhirap maghanap ng lugar na pagsusulatan, mabuti na lang at nakita ko ang lugar na ito…  Okay dito tahimik, sarili ko ang bentilador, malamlam nga lang ang lighting, pero okay lang sa akin, at least nakakapag-meditate akong mabuti…  solemn.  Bukod dun, pwede akong magtanggal ng sapatos at malaya kong maiko-”close-open” ang mga daliri ko sa paa.  Malaking kaginhawahan din yun sa akin anoh!

     Hindi rin naman ganun kaganda ang lugar na ito para pagsulatan, I mean, meron ding mga istorbo.  Paminsan-minsan may pumapasok, so kailangan kong tumigil sa aking ginagawa at magkunwang nag-iisip.  Anhirap nun hah!  Mabuti na lang at di naman sila gaanong nagtatagal, ang kailangan ko lang gawin ay pumikit at isubo nang buo ang bolpen ko nang para lang nagdarasal.  Matagal na ang sampung minuto, aalis din yung pumasok…  pero kulay violet na ang mukha ko sa pagkabulon sa nakasubong bolpen.  Iyon ang dahilan kung bakit pinili kong umupo sa sulok, dun sa bandang hindi ako mapapansin ng bagong dating.  At least hindi na ako mapipilitang isuot ang sapatos ko at isubo nang buo ang bolpen at papel.  Ang mahirap ay yung may darating na may dalang rosaryo at nobelita!  Thank God, di pa naman ako nakaranas na madatnang nagsusulat ng ganuong klaseng tao sa prayer room!

     Oo na, bad na ako kung bad!  Pero kailangan nyong maintindihan na alisin mo lang ang sign na “Prayer Room” sa labas ng pintuan ay hindi nyo na maiisip na prayer room nga ang natagpuan kong hangout para mapagsulatan.  Puro upuan lang sa paligid at dim light, ni walang “krus” kang makikita, considering that it’s a Catholic-governed hospital.  Iyon nga ang maganda sa lugar eh, blank space ang paligid, kahit ayaw kang dalawin ng sagimsim, pwedeng-pwede mo itong tawagin at kahit ano, maisusulat mo.  Kahit pamparami lang.  Ang kaso nga lang, hindi ako makapagsulat ng gross na topic, yun pa naman ang expertise ko!  Nagi-guilty na nga ako eh, hindi ako dapat nagsusulat dito.  Hindi ko rin dapat i-try na matulog dito tulad ng plano ko 3 weeks ago nang karirin kong pasukin ang kwartong ito “for curiosity’s sake”.  Time na para lumabas.

     Ngayon, balik ako sa dating problema, saan ako magsusulat?  E di sa tamang lugar, sa bahay.  Natural, hintayin ang pagtirik ng buwan at pagdilim ng kalangitan, kung hindi pa ako tulog at pursigido pa akong tapusin ang walang kakwenta-kwentang article na ito na pamparami lang.  Hintaying makatulog nang mahimbing si mama, pigilang makatulog si sarili para makapagsulat.  Ilabas ang inuming alcohol, mga tatlong shots tapos bira na ng sulat!

     I swear, pag yumaman ako, magaala-psychologist slash detective slash professional writer ako complete with tape recorder and personal typist para hindi ko ma-miss ang lahat ng gusto kong isulat.  Pero for now, pag sinumpong ako ng kawalanghiyaan, papalitan ko ang sign sa labas ng prayer room ng hospital…  “Private Property No Trespassing”  at sa door knob:  “Do Not Disturb!”